Kanser
ni Mikael Co

1           At nandito nga ako,

naghihintay sa pagpanaw mo,

hindi pa rin nagsasawang sumabay

sa malungkot na awit mo.

5          Matagal-tagal na rin akong nakabantay

sa tabi ng kama,

pilit inilalayo ang pansin

sa kung paano naging mistulang

isang napakahabang araw

10         ang pagpapalit-kulay ng balat mo:

una’y maputlang dilaw,

pagkatapos namumutlig-mutlig na pula,

pagkatapos nangangasul at nangingitim.

Kung nakikinig nga ang dilim

15         sa aking panalangin,

at hindi ka na paaabutin

sa kulay ng mga panaginip ko –

isang malamig na malamig na abuhin –

pareho na sanang napapaaga

20         ang pagkakahimbing natin. 

Ngunit hindi.

Marahas mabingi ang kadiliman.

Mabagal umikot ang orasan.

Kaya nga’t heto pa rin ako,

25         nag-aabang sa pagpanaw mo,

alam na ang bawat patak ng luha ko’y

isa na namang karagdagang nota

sa napakalungkot na awit mo.