Kakaunti lang ang nagsisimba sa EDSA

(Sa ikalawang anibersaryo ng EDSA Dos)

 

Kakaunti lang ang nagsisimba sa EDSA.

 

Dumadalo sa misa, oo. Marami nga.

Ngunit ang sumasamba,

aba! ibang kwento iyon.

Hindi ko alam kung ano ipinagdarasal nila:

nang manalo sila sa eleksyon,

o tumaas ang kita ng kumpanya,

o para sa kapayapaan sa buong bansa.

(Baka nangangarap lang ako.)

 

Kanina, noong pagpasok ko,

walang misa. Katatapos lang niyon.

Nakakita ako ng tinedyer

na bumabalik sa kanyang lungga sa Galleria.

Hindi man bumili ng limang pisong sampaguita

sa paslit na nakabantay sa bukana.

Malamang ay wala siyang pera. Wala.

(O baka wala lang siyang barya?)

 

Kahit ang lugar, na minsa’y naging larangan

ng pakikibaka’t kalayaan,

ay dumumi na rin, sabi ng iba.

Silang nagsabit ng larawan

ng nasirang pangulo sa tabi ng Banal na Pamilya

ang diumano’y nagparumi rito.

Katawa-tawa, bulong ng mga imahen sa dingding ng kapilya,

naging dukha rin sila minsan,

ngunit sila ang sinasabihang nadungisan.

Pero, giit sa akin ni San Jose,

hindi sila dinungisan ng dukha,

kundi ng nagmamalinis.

 

Kaya naman hindi ako nagsisimba rito;

dumadalaw na lang ako kapag walang tao.

Tuwing ako at ang Birheng Maria lang ang magkikita,

at wala nang iba pa.

 

Teka. May naririnig ako. Sa labas.

Ito na ba ang masang

nagpupumiglas sa tanikala?

 

-Jonar Sabilano

 

 

Masarap Maging Iskolar

 

Lalong nakaririndi

ang mga nagsasabi

na masarap daw maging

                             iskolar.

 

Masarap nga sana

kung ang mga libro’t salita

ng mga pantas, pilosopo, at makata

na nakahain sa aming mga mesa

ay maaaring makabusog sa amin

o kaya’y maging kwarta.

 

Masarap daw maging

                             iskolar.

 

Kung alam lang nila

ang alam namin.

Kung magagawa lang nilang akuin

ang sa lipuna’y aming tungkulin.

Kung matitiis lang nila

ang aming mga hinagpis.

 

Sa totoo lang, masarap maging

iskolar.

 

-Kakoi Abeleda

 

 

Mga Tanaga ng Digma

 

I.

Maliligo sa apoy

ang maiiwang sanggol.

Ang bala ay uulan,

ang lupa’y matitigang.

 

II.

Nananahan sa dibdib

ang mapoot na lamig.

Ang mundo’y mayayanig,

walang kwenta’ng tumangis.

 

-Kakoi Abeleda